Voyager 2’nin Uranüs’ten topladığı radyasyon verileri, gezegen bilimi açısından önemli bilgiler sunuyor. Bu keşifler, Uranüs’ün atmosferi ve manyetosferi hakkında yeni anlayışlar sağlayarak, uzay araştırmalarında çığır açabilir.
NASA’nın Voyager misyonu, uzayın derinliklerinden eşi benzeri görülmemiş görüntüler ve veriler gönderdi. Bu verilerden biri, 1986 yılında uzaya fırlatılan Voyager 2 sondasından geldi. Voyager 2, buz devi Uranüs’ün yanından geçerken, gezegenin etrafındaki güçlü radyasyonu tespit etti. Ancak, bu radyo dalgalarının kaynağı ve doğası yıllar boyunca bir gizem olarak kalmıştı.
Son zamanlarda Voyager’ın eski verileri üzerinde yapılan detaylı analizler, aşırı güneş rüzgarlarının Uranüs’ün çevresini etkileyerek bu anormal durumu yarattığını ortaya çıkardı. Nature Astronomy dergisinde yayımlanan yeni araştırmayı yöneten NASA fizikçisi Jamie Jasinski, “Uzay aracı Voyager, Uranüs’ü zamanın sadece yüzde 4’ünde meydana gelen koşullarda gözlemledi.” şeklinde açıkladı.
Dünya gibi Uranüs de koruyucu bir manyetosfere sahiptir. Bu manyetosfer, gezegenin etrafındaki manyetik alanı oluşturan bir bölgeyi kapsar. Manyetosferler, gezegenleri güneş fırtınaları ve rüzgarlarından koruma işlevi görür; ancak güçlü güneş parçacıkları akışı, bu koruyucu alanları zaman zaman sıkıştırabilir. Güneş rüzgarı Uranüs’ün manyetosferine çarptığında, uzak gezegenin manyetosferini sıkıştırarak Uranüs’ü çevreleyen plazmayı da etkiledi. Bunun sonucunda, güneş rüzgarı kendi parçacıklarını Uranüs çevresindeki radyasyon kuşaklarına enjekte etti. Bu keşif, Uranüs’ün beş uydusundan bazılarının hala aktif olduğunu da göstermektedir.
Şu an için Uranüs’e geri dönüş görevi planlanmamış olsa da, 2,9 milyar kilometre uzaklıkta bulunan bu gezegen, gelecekteki NASA misyonları için öncelikli bir hedef olarak kabul edilmektedir. Bu arada Voyager sondaları, galaksinin derinliklerinde milyarlarca yıl boyunca yolculuk etmeye devam ederek yıldızlararası uzayda kendi serüvenlerine devam ediyor.
