Yoldan çıkın!
“Yoldan çıkmak kötü değildir. Gerekiyorsa çıkılır, başka bir yola girilir.
Doğru yol, muğlak bir kavram. Kim belirliyor doğruyu, kimi gözetiyor belli değil.
Yoldan çıkmak, pek çoğumuz için kendimizi bulmak için başka yollara girmektir. Bunu yaparken de çatışmayı göze almaktır. Çatışma da yeni yolun bir parçasıdır.
Yine de ‘yoldan çıkmış’ ifadesi insanları damgalayan, anlamaktan uzaklaştıran, dışlayıcı bir ifadedir. Kimsenin işine yaramaz.
Yol ve yolcu metaforu hayatı ve insanları anlatmak için sık kullanılır. Örneğin bir de ‘yola gelmek’ deyimi vardır. İstenilen biçimde davranışı kabullenmek anlamında kullanılan.
Belki de yoldan çıkmak çoğu zaman yola gelmekten daha iyidir, ne dersiniz? ”
Tırnak içinde ki kısmı okuduğum bir yazıdan alıntıladım.
Sürüden ayrılmak, yürünmemiş yerden yol açıp gitmek gibi yol ve yolcu metaforlarını bizde kullanırız çünkü.
Benzer düşündüğüm için paylaşmak istedim.
Ben çoğunlukla gençlerle çalışıyorum, yaşam koçluğu tüm hayatıma yayıldı, benim davranış modelim haline geldi lakin öğrencilerle yaptığımız koçluk yolculuğu profesyonel halde devam ediyor. Bu sayede gençlerle görüşüyorum.
Ve onların bu yoldan çıkma durumlarını çok seviyorum.
Düşünülenin aksine çok güzel çıkıyorlar yoldan. (Yola gelmekten korunmalarını temenni ederim)
Onları imrenerek izliyorum, nasıl sorgulayan, nasılda farkındalıkları gelişmiş şahane çocuklar geliyor.
Beğenilmeyen, şikayet edilen davranışlar ebeveynlerinin karnesi. Onlar nasıl ayna olup yetiştirdilerse şimdi gördükleri o.
Davranışlar hayatla yüzleşince değişir, düzelir.
Eğer düşünmeyi, araştırmayı, merak etmeyi, öğrenmeyi bilmezlerse o fena, onun düzelme ihtimali yok gibi.
Bizim jenerasyon bu devirde ki imkanlara sahip değildik, fena yetişkinler olmadık.
Hatırlayalım lütfen, dolmakalem ile, çizgisiz kağıda yaptığımız temiz ev ödevi.
Tatilin içine düşen bomba.
Ne zor ve sıkıcı işti, gel gör ki bize çok şey katmış.
Ailelerimizin kısıtlı imkanları dahilinde ansiklopedi, kaynak kitaplar vardı evlerimizde.
Birbirimizden paylaşarak yapardık ödevlerimizi ya da ulaşabileceğimiz bir kütüphaneye giderdik.
Notlar alırdık, temize çekerdik, birebir kopyalamak 0 almak demekti, anladığımızı kendi cümlelerimizle yazmalıydık.
Öğretmenlerimiz de ödevi ezbere veren tipler değildi, konuya hakimdiler, doğru yapılmış mı anlarlardı en önemlisi verdikleri sorumluluğu takip eder, okur notlandırırdılar.
Ödevin üzerinde notlarla ki onlarda öğretici olurdu, geri verilirdi.
Biz araştırmayı, merak etmeyi, bilgiye ulaşmayı zor yoldan sevdik öğrendik.
Şimdi ki çocuklar daha farklılar ve kendilerine göre bir yoldan öğreniyorlar.
Her şeyi kendilerine göre yapıyorlar.
Bizim yolumuzdan gitmedikleri için onlara kızmayalım, gitmesinler zaten mümkünse yoldan çıksınlar.
Sürüden ayrılanı kurt kapmaz, kurda yem olacak olan sürünün içindeyken de olur zaten.
Hatta çocuklarımızı örnek alıp bizde biraz yoldan çıkmayı deneyimleyelim, belki yeni yolumuz daha iyi bir hedefe götürür bizi.
Çabalamayana yapacak hiç bir şey yok.
Provakatif bir yazı oldu galiba ama siz yoldan çıkın bence
Kendi, yeni yolunuzu bulabilmeniz dileğiyle.
Not :Yoldan çıkın ama mottomuzu unutmayın, o da sizinle gelsin.
Dünyayı sevgi kurtaracak.